3 lata na emigracji - pozostanie czy powrót?

Trzeci rok w Anglii minął, czas zacząć czwarty. Czas leci... a mnie coraz częściej nachodzą mnie pytania, ile jeszcze tych lat na obczyźnie przede mną? Podobno po czterech latach dla większości emigrantów następuje przełom i decydują się już zostać na stałe za granicą.

Ten rok był chyba najintensywniejszy pod względem mojej tęsknoty za krajem. Tęsknię za najbliższą rodziną, tęsknię za Gdańskiem, tęsknię za swojskością i uczuciem, że jestem u siebie. Ja póki co jeszcze trochę posiedzę na emigracji, ale za czas pewien chcę wrócić. Ogólnie perspektywa powrotu do Polski rysuje się coraz wyraźniej. Mam do czego wracać, mam plany na życie w Polsce.

Podczas ostatniego urlopu odwiedziłam pewne miejsce – dla innych zwykłe, a dla mnie szczególne. Miejsce, gdzie buduje się moje M2. Jak kiedyś wspominałam, to już nie pierwsza moja nieruchomość, ale również bliska mojemu sercu.

Skoro marzenia o powrocie do kraju są tak silne, dlaczego więc nadal siedzę w Anglii? Cóż, życie nie zawsze bywa takie proste. Są to przyczyny czysto ekonomiczne, mam cele finansowe i inwestycyjne, które zdecydowanie łatwiej i szybciej mi zrealizować właśnie tutaj. Dlatego jeszcze co najmniej ok. półtora roku będę kontynuowała życie emigranta. 

Święta (a raczej ich brak) spędzone jak zwykle pracując, więc nawet nie miałam czasu na smutki spędzania ich z dala od bliskich w Polsce. Tegoroczna „choinka” póki co siedzi na parapecie, a na wiosnę zacznie rosnąć w ogródku. Lubię takie żywe choinki.

Póki co staram się cieszyć tym, co jest tu i teraz. Wolne chwile przeznaczam na to, co sprawia mi przyjemność. Oprócz siłówki i cardio w domu jak najczęściej staram się spędzać czas na świeżym powietrzu. Zakładam śmieszne słuchawki z Lidla i biegam z Paris naszymi ulubionymi trasami. Staram się doceniać i wykorzystywać chwile obecne, żyć Anglią, jej kulturą, klimatem, krajobrazem i "tworzyć wspomnienia", do których kiedyś będę z przyjemnością wracać.